Bir gazetenin kapanması her zaman çalışana zor gelir ama bir stajyer için daha da zordur. Başlamadığın mesleğe küstürür, geleceğe umudunu kaybettirir.
Böyle başladı hikaye… Henüz dört aylık stajyerken Radikal kapanmıştı. Umut, mesleğe başlamadan tükenmişti. Çok geçmeden iki ay sonra bir telefon geldi: “Q klavye mi kullanıyorsun, F klavye mi?”
“Q” dedim.
Umut yeniden yeşermişti…
Telefonun diğer ucunda Genel Yayın Yönetmenimiz Barış Avşar vardı. Yeni bir internet gazetesi kuruluyordu. Site yayın hayatına başlamadan arşivi doldurmak gerekiyordu.
Özel haberler, söyleşiler, fotoğraflar… Bir bir işlemek gerekiyordu. Kolları sıvadık, ekip hazırdı. Yazarlar, editörler, muhabirler… Güzel insanlar, güzel işler yapmak için bir araya geliyordu. Bu ekip, 1 Mayıs 2016’da toprağa bir fidan dikti ve her gün o fidanı emekle büyütmeye başladı.
Test yayınları bittikten sonra 8 Ağustos 2016’da yayın hayatına “Merhaba” dedi Gazete Duvar. Başlangıçta küçük bir ekipti. Büyüdük, gazetemiz milyonlarca okuyucuya ulaştı.
Stajyerler geldi, çalışmaya başladı. Mesleğe Gazete Duvar’da adım atan meslektaşlarımız gazeteyi büyüttü, yönetim kadrolarına girdi. Ekilen fidanı birlikte büyüttük. Biz gençler ise meslek büyüklerimizin rehberliğinde yola devam ettik.
15 Temmuz’un ‘sıcağını’, herkes uykudayken yayımlanan Kanun Hükmünde Kararnamelerle işsiz kalan emekçileri, nice yerel ve genel seçimleri, belediyelere atanan kayyımları, 6 Şubat depremini ve Türkiye’yi sarsan daha sayısız gelişmeyi okuyucuya duyurduk.
Böyle devam etti hikayem. Stajyerlikten muhabirliğe, muhabirlikten yazı işleri müdürlüğüne uzanan bir hikaye… Ne umut bitti ne mesleğe küstüm.
Burada büyüdük, burada öğrendik. Soranlara, “Yolumuzu kaybetmedik ama severken ayrılmak zormuş” diyeceğim.
Amin Maalouf’un şu sözleriyle bitireyim: “Kim bilir nice şiir, gerçek ya da düş ürünü nice öykü sırf yazılamadıkları için toz olup gitmiştir böyle…”
Bizim burada hikayemiz ‘şimdilik’ bitti. Emeği geçenlere sevgiyle…